Onderzoeksrapport

Observaties tonen aan dat medische zorg in de steden beter toegerust is dan de slecht bereikbare binnenlanden waar een bijna volledig homogene Papoea bevolking woont. De Indonesische staat doet niet genoeg om het gebrek aan gezondheidszorg in deze gebieden aan te pakken, waardoor de kindersterfte onder rurale Papoea’s met 18,4% buitensporig hoog is. Als er al een medische post is, dan staat deze vaak leeg of is zelfs achtergelaten. Personeel blijft weg en het aanbod aan medicijnen is ontoereikend en vaak over datum. Dit terwijl Indonesië op 5 september 1990 de Rechten van het Kind heeft geratificeerd waardoor de staat verplicht is om de speciale zorg toegekend aan kinderen te realiseren.

Daarnaast is deze situatie in strijd met de Maastricht Guidelines, een document dat binnen het internationaal recht wordt gehandhaafd als richtlijn ter voorkoming van het schenden van de Economische, Sociale en Culturele Rechten en waarin de wettelijk vereiste minimum standaard aan gezondheidszorg is vastgesteld. De Indonesische staat heeft in 2006 het Verdrag van de Economische, Sociale en Culturele Rechten geratificeerd en is dus verplicht zich aan deze richtlijn te houden. Echter ondanks deze wettelijke verplichtingen is er in de provincie West-Papoea duidelijk sprake van schending van beide verdragen.

De Papoea’s zijn een kwetsbare bevolkingsgroep en binnen het huidige systeem, dat door het transmigratiebeleid van de Indonesische overheid tot stand is gekomen, is er voor hen geen toekomst.

De verschillen tussen Papoea’s en non-Papoea’s op het Indonesische eiland zijn schrikbarend; waar onder de rurale Papoea’s een kindersterfte heerst van 18,4% is dit onder de non-Papoea’s 3,6%.

Deze cijfers getuigen van een samenleving waar Papoea’s structureel gediscrimineerd en benadeeld worden. Vanwege jarenlange transmigratiepolitiek maken non-Papoea’s inmiddels meer dan 50% van de bevolking uit in West Papoea.

“Wij kunnen alleen toekijken van een afstand. We horen er niet bij; we zijn ‘de anderen’ in ons eigen land.”
Papoea man, 32 jaar

Uit interviews met beide bevolkingsgroepen komt naar voren dat deze discriminatie diep verankerd ligt in de samenleving, waardoor Papoea’s in eigen land slachtoffer zijn van een jarenlang schrikbewind van de Indonesische overheid.

Het onderzoeksrapport ‘Invisible Victims: The effects of structural violence on Infant and Child mortality in Papua Barat, Indonesia in the context of Human Rights’ is het resultaat van het onderzoek voor de master Conflict Studies & Human Rights aan de Universiteit Utrecht. Het onderzoek is uitgevoerd in samenwerking met de SDSP.

De Stichting Duurzame Samenleving Papua-Barat (SDSP) levert sinds 1995 haar bijdrage aan een toekomstbestendige ontwikkeling en de zelfredzaamheid van de Papoea’s.

Door haar gebiedsgerichte aanpak in de binnenlanden van de Vogelkop met beperkte middelen en een integrale combinatie van capaciteitsopbouw, educatie, gezondheidszorg en economische projecten heeft de SDSP gezorgd voor opmerkelijke resultaten. Door het opleiden van lokale kaderleden en het initiëren van economische projecten, is de continuïteit geborgd.

De SDSP gelooft in een integrale strategie om de bevolking van West-Papoea handvatten te geven voor een goede toekomst. Daarbij ligt de focus op de fundamenten van ontwikkeling: Gezondheid, Educatie, Water & sanitatie, Biodiversiteit, Cultuur en heeft de SDSP oog voor Gebiedsontwikkeling.